ေလာဘၾကီးလို႔ မဟုတ္
လူသားရဲ့ လံုးလ
ေသခါမွ ေလွ်ာ့လိုတဲ့
ဦးေမာ့ေနတဲ့ ဇြဲသတၱိေၾကာင့္ပါ။

တကယ္မျဖစ္ေတာ့လဲ
ရယ္ပစ္ႏိုင္ပါတယ္။

တကယ္ မရေတာ့လဲ
တဲအိုပ်က္မွာ ေနရ ေနရ။

စိတ္ဓာတ္မက် အလံမလွဲစတမ္း
ေရာင္ရဲ့ တင္းတိမ္
ဘ၀မွာ ခံတြင္း ျမိန္တက္ပါတယ္။

လူသားတို႔ ရြာကို
လက္ခ်ည္းလာခဲ့တဲ့ ငါဟာ
ဘာကိုမ်ား မက္ေမာလို႔
လက္ပံေတာကို တမ္းတေနရဦးမွာလဲ။

ေနလဲေပ်ာ္ေပ်ာ္ ၊ ေသလဲေပ်ာ္ေပ်ာ္
ငါ့အေဖာ္ေတြ တပံုၾကီးပါကြယ္ ။ ။

တင္မိုး
၃၀၊ဇႏ႖၀ါရီ၊၁၉၉၉
စေနေန႔ နံနက္ခင္း